Romy vertelt

Romy Ruiter volgt de opleiding Mbo-Verpleegkundige bij MBO College Almere. Ze loopt momenteel stage op de COVID-19 afdeling van het Flevoziekenhuis.

 

Waarom heb je voor deze opleiding gekozen?

Ik wist al vroeg dat ik in de zorg thuis hoorde. Ik wil altijd al iedereen helpen: behulpzaamheid is één van mijn belangrijkste eigenschappen. Ik wist op de middelbare school nog niet welke opleiding daar goed bij paste en ik wilde me breed oriënteren. Ik kwam uit op verpleegkunde. Je bent na deze vierjarige opleiding basis-verpleegkundige en kunt werken in een ziekenhuis, de gehandicaptenzorg, een verpleeghuis, de verslavingszorg, de psychiatrische zorg en de thuiszorg. Je kunt dus alle kanten op.

Wat maakte het meeste indruk tijdens je opleiding?

Ik denk dat het de stages zijn. Je hebt veel verschillende stage-mogelijkheden tijdens de opleiding. Ik heb stage gelopen in verpleeghuizen, in de thuiszorg, in een ziekenhuis (op oncologie en chirurgie) en in de gehandicaptenzorg. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat de gehandicaptenzorg niet zo bij mij zou passen. Maar ik wilde het toch graag proberen. De stage was in één woord fantastisch! Probeer het dus gewoon uit, ook als je denkt dat een stage of branche niet bij je past . Daar zijn de stages voor bedoeld: ontdekken wat je leuk vindt.

Dit is een bizarre periode in je opleiding en misschien ook wel de leerzaamste. In hoeverre komen de reden dat je de opleiding bent gaan doen en de werkelijkheid overeen?

Ik doe nu mijn afstudeerstage in het Flevoziekenhuis op de afdeling chirurgie/shortstay/dagbehandeling. Die is sinds maart een COVID-19 afdeling. Ook wel de corona-afdeling genoemd. Ik vind deze periode hectisch en druk, maar zeker ook leerzaam. De warmte van je isolatiepak, het mondkapje dat striemen op je gezicht achterlaat en de beslagen bril. Het is niet prettig, maar je weet voor wie je het doet: je patiënten.

Ik zie nu erg zieke patiënten die mij hard nodig hebben. En door mijn opleiding, waarin ik veel geleerd heb, weet ik hoe ik iemand het best kan verplegen. Ik sta stevig in mijn schoenen en weet wat er gedaan moet worden. Bovendien mogen we op de werkplek alles aan elkaar vragen. Zowel aan de artsen als aan de verpleegkundigen: je staat er niet alleen voor. We zijn één team en hebben één taak. Geen vraag is te gek, zeker niet in deze tijd. Ook vanuit de opleiding zijn mijn docenten en coaches zeer betrokken. Ze vragen regelmatig hoe het gaat en helpen waar zij kunnen. Dat voelt heel goed.

Wat zou je een aankomend student mee willen geven over dit vak?

Dit is een zeer gewaardeerd beroep. Je hebt in principe altijd werk en het is gewoon het allermooiste vak dat er is! Wat ik wel wil meegeven, is iets wat ik altijd in mijn achterhoofd houd. Zeker in deze hectische tijd. Verpleegkundige zijn betekent tot het uiterste gaan om iemand beter te maken. Wanneer je inziet dat dit niet gaat, moet je dat leren loslaten. Hoe moeilijk en oneerlijk dat soms ook is…